Wilma Boevink schrijft in 2006 over haar geestelijk herstelproces. Ze stelt dat het voor haar van belang was om vooral de diagnose schizofrenie af te leggen en in plaats daarvan ruimte te scheppen voor een constructievere benadering. Hieronder staat een citaat uit het boek ‘Herstel, Empowerment en Ervaringsdeskundigheid‘ onder redactie van Wilma Boevink, Annette Plooy en Sonja van Rooijen 2006:
Ik denk dat mijn herstel is begonnen op het moment dat ik durfde terug te kijken op mijn leven. Tot dan toe was daar maar één officieel verhaal voor. Volgens dat verhaal zat er ergens in mijn een psychiatrische stoornis, waardoor ik in het psychiatrisch ziekenhuis terechtkwam. Daar werd ik behandeld en hoewel de aandoening niet valt te genezen, valt er met de restverschijnselen wel te leven.
Dat is niet meer mijn verhaal. Ik kan er niks meer mee en ik geloof er niet meer in. Mijn verhaal luidt heel anders. Daarin ben ik niet de drager van een psychiatrische stoornis. In mijn verhaal is mijn psychiatrische opname de uitkomst van een complex samenspel van factoren. Mijn psychoses zijn zeker ook het gevolg van externe factoren. Waarom heeft nooit iemand naar die omstandigheden gevraagd? Waarom vroeg niemand mij: ‘Wat is er toch gebeurd dat jij er gek van wordt?’
In de psychiatrie is men niet gewend om dit soort voor de hand liggende vragen te stellen. De psychiatrie wil een medische wetenschap zijn; zij richt zich op de pathologie van het individu. Het vaststellen van de diagnose vraagt alle aandacht. En zodra die diagnose bekend is, is ook een antwoord gevonden op alle vragen. Vanaf dat moment wordt alles wat je zegt en doet logische verklaarbaar door het ziektebeeld dat men bij je heeft vastgesteld.
Terugzien op wat er met je is gebeurd en daarvoor je eigen verhaal maken is een wezenlijk onderdeel van herstel. In feite herschrijf je je eigen geschiedenis opdat en totdat deze bij je past. Het gaat erom dat je eigenaar wordt van je eigen ervaringen. Het gaat erom dat de betekenis van die ervaringen niet meer door anderen wordt bepaald, maar dat je die zelf geeft.
(p.21 uit het hoofdstuk getiteld: Herstel: leven met een psychische aandoening)
Zie ook Weiger Schizofrenie Lijst
De Ziekte Voorbij 
Wilma,
Allereerst zéér wel bedankt voor het schrijven van je (jullie) boek!
Alle herstel, op welk vlak dan ook, begint met herkenning en dan erkenning en acceptatie.
Van twee mensen die in de psychiatrie “beland” zijn en die ik van nabij mee maak, weet ik dat zij – in bepaald opzicht – een moeilijke jeugd hebben gehad. Ik meen dat deze ervaring heeft geleid tot hun huidige situatie. Je kan opmerken dat veel mensen een moeilijke jeugd hebben gehad en ondanks dat toch niet op een psycho-pathologisch pad zijn beland. Dat klopt, natuurlijk. Ik meen dat het verzanden in een psychisch ziekelijke levenshouding meestal een gevolg is van een opvoeding, waarin het aan bepaalde zaken heeft ontbroken, in combinatie met een bepaalde graad van gevoeligheid van de persoon. De twee mensen, die ik van nabij ken, zijn in ieder geval beiden dan ook zeer sociaal bewogen personen en hebben niet een grof, maar een fijner functionerend gevoelsleven. (Waardoor zij kwetsbaarder zijn voor een opvoeding met gebreken.)
Door naar je eigen verleden te kijken en daar de minder gezonde aspecten te herkennen, erkennen en accepteren, kun je immers herstellen! Her-stellen. Je presenteert jezelf op-nieuw(e manier)(= her). Dat is, mijns inziens, goed te doen, ook al kost het wel enige tijd, energie, verwerking(!) en soms/vaak ook de nodige moed. Maar dan kunnen mensen meestal wel hun angsten, zwakheden, enz. transformeren in persoonlijke kracht en eigen zekerheid!!! Doch wél op voorwaarde dat men eerst deze houdingen (angstig zijn, je zwak voelen, enz.) onder ogen ziet en erkent, accepteert.
Echter, in de huidige psychiatrie is hier nauwelijks (of in het geheel geen) sprake van!
Dit MOET veranderen! Omdat ELK mens het waard is om zoveel mogelijk zichzelf te (kunnen) zijn. Dat wordt volkomen belemmerd, zeg maar gefrustreerd, in geval van medicatie (depot). Een uitermate ongezonde gang van zaken, de huidige psychiatrie …… Uitzichtsloos!
By: Bert Maathuis on 07/10/2009
at 12:02